دیدار با خانواده مرحوم دکتر سیامک عظیمی در شنبه نیکوکاری

به گزارش سینا رسانه دانشگاه علوم پزشکی تهران مرکز بهداشت جنوب تهران، روز شنبه 11 اسفند 1403 دکتر علیرضا اولیایی منش، معاون بهداشت، دکتر احسان مقیمی، مشاور رئیس دانشگاه و مسئول ایثارگران دانشگاه، دکتر محمدرضا سلمانی، رئیس، آرزو چراغی دبیر اجرایی شنبه‌های نیکوکاری و فرشته حق‌شناس کارشناس مسئول واحد گسترش مرکز بهداشت جنوب تهران از خانواده مرحوم دکتر سید سیامک عظیمی بازدید و یاد و خاطره ایشان را گرامی داشتند.
دکتر سیامک عظیمی از پزشکان فعال و دلسوز مرکز بهداشت جنوب بودند که در طول 26 سال خدمت خود همواره صادقانه فعالیت داشتند و اوج ایثارگری ایشان در زمان همه‌گیری بیماری کرونا بود که علاوه بر حضور در بیمارستان یاس و خدمت داوطلبانه، در مراکز سلامت نیز فعال بودند، و در نهایت در اولین روز کاری بعد از نقاهت حاصل از ابتلا به کرونا در حین مأموریت اداری تصادف کردند و آسمانی شدند، در این دیدار، خاطره خدمات انسان دوستانه و بی چشم‌داشت ایشان به نیازمندان و ارتباط خوب با همکاران یادآوری شد
دکتر سلمانی در این دیدار گفت: دکتر عظیمی از پزشکان بسیار دلسوز و ایثارگری بودند که در دوران کرونا و خصوصا ماه‌های اول شروع بیماری که گاهی برخی از پرسنل به سختی قبول وظیفه می کردند، حتی خیلی از افرادی که در خانواده خود مریض کرونایی داشتند حاضر نبودند سمت مریض خودشان بروند. ایشان در تمام مدت ایثارگرانه و داوطلبانه در تمامی تیم‌هایی که ما داشتیم حضور پیدا می‌کردند. روز اولی که در بیمارستان یاس بحث ویزیت بیماران مطرح بود، ایشان به‌عنوان یک پزشک شیفت‌های متعددی را قبول کردند و نهایتاً هم در حین انجام‌وظیفه دچار سانحه تصادف شده و از بین ما رفتند.
 وی در ادامه افزود: جای ایشان خالی است و باید قدردان چنین عزیزانی باشیم که همیشه در جامعه می‌توانند منشأ خیروبرکت باشند امیدوارم که بازماندگانشان هم از برکات وجود ایشان استفاده کنند و از این خانواده بازهم شاهد افرادی با این روحیات  ایثارگرانه باشیم.
همچنین همسر دکتر عظیمی، به توصیف خصوصیات ایشان مانند شوخ‌طبعی دکتر اشاره کرد و گفت: با همه خستگی‌ای که داشت خنده و شوخی کردن از زندگی ما کنار نمی‌رفت. با مریض‌هایشان خیلی دلسوز بودند؛ ایشان اشاره کردند که با وجود گذشت چند سال از فوت ایشان اهل محل همیشه از ایشان یاد می کنند به عنوان مثال خانمی که در نزدیکی محل سکونت ما دست‌فروشی می‌کنند، به من گفتند من وقتی به دکتر از درد زانو میگفتم همینجا مرا ویزیت می‌کرد. می‌گفتم آقای دکتر ناراحتی دست و گردن دارم مرا ویزیت می‌کرد و برایم دارو می‌نوشت و خودش تهیه می‌کرد و می‌آورد؛ سیامک کسی بود که حتی بعد از رفتنش لبخنده‌هایش همچنان در زندگی ما جاری هست. تا جایی که گاه یادمان می رود از بین ما رفته است. ایشان برای من پدر، برادر و دوست بود.
در پایان ایشان از همکاران دانشگاه که در مراسم نود سالگی دانشگاه و در بازدید جاری به یاد خانواده بودند تشکر کردند